Chapter 8

           Siedziałem naprzeciwko Caroline. Dziewczyna zajadała się właśnie obiadem, który składał się z zupy minestrone, wołowiny oraz gotowanych warzyw. Porcja była konkretna, bo wbrew pozorom rudowłosa pochłaniała ogromne ilości żywności. Razem z Johnem wiedzieliśmy, że tak gwałtowne jedzenie, po takim niedożywieniu może być niebezpieczne, ale póki co, nic się nie działo. Jednak dla mnie, nie było to wystarczające. To ja byłem tam głodzony! Oczywiście, nie mogłem sobie zamówić pizzy czy czegoś w tym stylu. Jakby moja przyjaciółka ją zobaczyła, to zaraz by ją zjadła, a niestety, na takie odstępstwa nie mogliśmy już pozwolić. Zostałem w tamtym wypadku zmuszony przejść na dietę.

           Caroline cały obiad wypytywała się o moje życie. Starała się wyciągnąć ode mnie dosłownie wszystko. Cały mój świat ją interesował, fascynował. Za każdym razem gdy zadawała jakieś pytanie, wyczuwałem w jej głosie ekscytację. Jej chęć wiedzy bardzo mnie cieszyła. To było niesamowite. W dodatku naprawdę szybko zaczęła się otwierać na świat. Czułem, że mi ufała i nie mogłem jej zawieść.

- Zaczekaj chwilę – powiedziałem, gdy poczułem, jak mój telefon zaczął wibrować w kieszeni. Wstałem z łóżka i odszedłem na bok. Na wyświetlaczu widniało Nathan Williams. Wtedy sprzedałem sobie mentalnego kopniaka. To był kolega, od którego pożyczyłem samochód. W ogóle o nim nie pomyślałem. Chwila, ja w ogóle o nikim nie myślałem oprócz Caroline.

- Cześć Nathan – powiedziałem względnie normalnym głosem.

- Hej stary, otóż nic nie musisz mówić! – usłyszałem po drugiej stronie. O co mogło mu chodzić? – Skasowałeś mi zapewne samochód i boisz mi się o tym powiedzieć! – wtedy jego głos nie był już tak radosny. Głośno westchnąłem. Musiałem w głowie jakoś sensownie ułożyć wytłumaczenie.

- Mogę cię uspokoić, auto jest całe – oznajmiłem.

- Całe? – zapytał z niedowierzaniem.

- Tak, ale nie zdołam ci go zwrócić w ciągu najbliższych dwóch tygodni – powiedziałem, chociaż wiedziałem, że ten czas może ulec zmianie.

- Ej, Harry. Mów co się stało – w jego głosie wyczułem ciekawość. Odwróciłem się w stronę Caroline. Na jej twarzy nadal widniał uśmiech. Czemu miałem mu nie powiedzieć prawdy? To było wspaniałe, że rudowłosa się odnalazła.

- Muszę dłużej zostać w Henley-on-thames. Moja przyjaciółka się odnalazła po dość długim czasie i muszę z nią zostać – oznajmiłem.

- Czekaj, odnalazła? Nic nie wspominałeś! To nawet nie waż mi się teraz wracać do Londynu! Zostań z nią! Najwyżej zapłacisz mi za bilety do metra – powiedział żartobliwie. Na całe szczęście, nie zaczął się o nią wypytywać. Póki co, mógł wiedzieć tylko tyle.

- Dzięki za wyrozumiałość – odparłem. – Wybacz, ale muszę już kończyć, na razie. – Po drugiej stronie usłyszałem ciche cześć. Rozłączyłem się i odwróciłem w stronę Caroline.                                                                          

            Dziewczyna zaczęła się we mnie intensywnie wpatrywać, a raczej w mój telefon. Nie zwróciłem na to uwagi, więc usiadłem naprzeciwko niej i powróciłem do jedzenia obiadu, wcześniej kładąc komórkę na stoliczku.

             Caroline nadal się nie poruszyła. Jej wzrok był wlepiony w mój telefon. Zaczęło mnie do dziwić.

- Hej, Ziemia do Caroline – powiedziałem i pomachałem jej ręką przed oczami. Ona wtedy nieznacznie się odwróciła.

- Co to jest? – zapytała. Nie skojarzyłem w pierwszym momencie, o co jej chodziło. Dopiero gdy wskazała na moją komórkę, zrozumiałem, co było powodem jej zachowania. Kiedy zaginęła, telefony wyglądały kompletnie inaczej. Nie było nawet mowy o smartfonach czy innych cudach. Ona pamiętała tylko przysłowiową cegłę. Od razu się uśmiechnąłem. Wydało mi się to niesamowite. To tak jakbym uczył dziecko, ale mi to odpowiadało. Była dzięki temu jeszcze bardziej niewinna i słodka.

- To jest skarbie telefon – oznajmiłem, a ona zmarszczyła czoło.

- Ale one tak nie wyglądają – zauważyła z lekkim zdziwienie. Zaśmiałem się. Odsunąłem stoliczek z łóżka i usiadłem obok niej. Caroline nadal przyglądała się niepewnie komórce.

- Coś mnie kręcisz – oznajmiła. Pokręciłem przecząco głową. Odblokowałem ekran, był to Samsung, więc chociaż mogła kojarzyć firmę.

- O matko, to się dotyka – zauważyła z ekscytacją Caroline. Nie mogłem się powstrzymać od głośnego śmiechu.

- Tak misiu, to się dotyka – przytaknąłem. Ona nachyliła się, żeby lepiej widzieć ekran.

- Wytłumaczysz mi jak to obsługiwać? – zapytała z podnieceniem.

- Oczywiście. Otóż, to zdjęcie to tapeta – wyjaśniłem. – Te ikonki to aplikacje, kiedy na nie wciśniesz, coś wyskoczy – oznajmiłem.

- A co oznacza ta ikonka – mówiąc wskazała zielone kółka z trzema czarnymi kreskami.

- To jest Spotify. W tej aplikacji są zebrane wszystkie piosenki świata – powiedziałem jak najogólniej umiałem. Zagłębianie się w szczegóły nie miało sensu. Caroline pokiwała twierdząco głową.

- Ekstra, a co oznacza ta? – pokazała niebieski kwadrat z białą literą F w środku.

- To jest Facebook, dzięki tej aplikacji mogę komunikować się z moimi przyjaciółmi – powiedziałem. Caroline się uśmiechnęła.

- A jak to dokładnie działa? – zapytała z jeszcze większym zaciekawieniem. Wcisnąłem ikonkę i aplikacja się otworzyła.

- Widzisz tutaj mi wyskakują posty czyli różne informacje na temat rzeczy, które mnie interesują albo coś o moich przyjaciołach – zacząłem jej wyjaśniać.

- A te trzy małe ikonki na górze? – dopytała mnie rudowłosa.

- Ta po lewej to zaproszenia do znajomych. Jeśli ktoś kogo znam, chce mieć mnie w znajomych na Facebooku, to może mnie zaprosić. Ta środkowa to wiadomości. Jeśli ktoś chce ze mną pogadać, to do mnie pisze. Natomiast ta kula ziemska, to powiadomienia. Jeśli jak na przykład teraz wydarzyło się coś, co mnie interesuje, to wyskakuje taki czerwony kwadracik – tłumaczyłem jej dalej. Fakt, czułem się dziwnie tłumacząc to 24-letniej dziewczynie, ale to nie miało znaczenia. Było to niesamowite i niespotykane.

- Czekaj, ale po co te wiadomości, nie możecie się po prostu spotkać? – zapytał ze zdziwieniem. Zaśmiałem się głośno, to jaka było niewinna, rozbrajało mnie.

- Oczywiście, że możemy, ale tak nieraz jest prościej – wyjaśniłem, ale jej wyraźnie coś nadal nie pasowało. Postanowiłem przejść do czegoś innego, bo ona zdecydowanie nie rozumiała XXI wieku i może lepiej.

- A ten czerwony prostokąt z białym trójkątem? – zapytała wskazując na ikonkę.

- To YouTube, taki zbiór wszystkich filmów i teledysków na świecie – odpowiedziałem.

- Ale fajnie! – wykrzyknęła Caroline. Z minuty na minutę była coraz bardziej tym wszystkim zafascynowana. To naprawdę było wspaniałe.

- A ten taki aparat? – wskazała na ikonkę.

- To Instagram. Mogę dodawać na niego zdjęcia, żeby wszyscy je mogli zobaczyć, a ja mogę zobaczyć zdjęcia osób, które lubię, rozumiesz? – zapytałem dla pewności, że nadąża za mną. Ona pokiwała twierdząco głową z entuzjazmem.

- To jest na serio ekstra. Szkoda, że wcześniej o tym nie wiedziałam. A masz jeszcze coś fajnego? – zapytała.

- Chyba już nic – powiedziałem bez zastanowienia. Caroline wzięła wtedy do ręki misia, żeby go przytulić.

- Nieco skomplikowane, ale fajne. Będziesz mi mógł pokazać wszystko to dokładniej? – spytała. Uśmiechnąłem się.

- Oczywiście, że ci pokażę – powiedziałem, a ona odwzajemniła mój uśmiech. Przysunęła się bliżej mnie i oprała głowę na moim ramieniu. Jednak nagle dostrzegła coś jeszcze w moim telefonie.

- A ten ptaszek? – zapytała. Aż bałem się odpowiadać na jej pytanie. Ta gra to było zło wcielone, dzieło szatana!

- To moja droga, jest Flappy Bird, ale chciałaś, żebym ci wyjaśnił na czym polega Spotify, prawda? – starałem się odbiec od tematu. Przecież ona mogła zwariować od tej gry! Ja sam miałem parę razy ochotę zniszczyć mój telefon.

- Ale na czym polega to Flappy Bird? – dopytała Caroline. Przewróciłem oczami.

- Nie spodoba ci się – oznajmiłem, a ona spojrzała na mnie ze zdziwieniem.

- Czemu z góry zakładasz, że mi się nie spodoba? To nie jest fajne – powiedziała. W dodatku miała taki wyraz twarzy, jakby miał mnie zaraz udusić. Nie mogłem się powstrzymać, żeby się nie roześmiać. Ona zrobiła to samo.

- Czemu się śmiejesz? – zapytała, a przy okazji starała się nie udusić ze śmiechu.

- A ty? – odpowiedziałem pytaniem.

- Bo ty się śmiejesz z nie wiadomo czego! – powiedziała z udawaną irytacją. Wtedy mocniej ją do siebie przytuliłem i pogłaskałem po plecach.

- Chcesz się dowiedzieć, jak to działa? – zapytałem. Ona szybko się odsunęła i z uśmiechem na twarzy pokiwała, że tak. Podałem jej do ręki telefon, a ona nie za bardzo wiedziała co zrobić.

- Wystarczy, że naciśniesz palcem na tę ikonkę – wyjaśniłem, a ona szybko to zrobiła. Od razu otworzyła się gra, a uśmiech Caroline coraz bardziej się poszerzał.

- I co teraz? – zapytała.

- Ogólnie cała gra polega na tym, że musisz tak naciskać palcem na ekran, żeby ptaszek nadal leciał, ale musisz uważać na przeszkody.

- To tyle? – dopytała ze zdziwieniem.

- Tak, ale ta gra jest trudna – powiedziałem, a ona pokiwała głową.

- Okay i tak spróbuję – oznajmiła z zadowoleniem. Nacisnęła palcem na ekran i ptaszek zaczął lecieć. Ponownie nacisnęła, żeby nie spadł on na ziemię, ale oczywiście uderzył w rurę.

- Ej – mruknęła Caroline. Ja się cicho zaśmiałem. Wziąłem od niej telefon.

- Pozwól, że ci zaprezentuje – oświadczyłem, a ona zacisnęła usta i przytuliła misia.

            Nacisnąłem na ekran i zacząłem grać. Zdołałem przejść tylko 10 przeszkód, ale zawsze to było coś.

- Aha, już rozumiem, o co chodzi – oznajmiła i wzięła ode mnie telefon.

             Cały czas była bardzo skupiona. Komórka, rzecz bez której nie mogło się obyć wielu ludzi, coś co stało się czymś powszechnym, była dla niej abstrakcją. Czymś niezrozumiałym, dziwnym, innym. Ten fakt na początku mnie zszokował, ale potem w pełni ją zrozumiałem. W dodatku dotarł do mnie ogrom postępu techniki. Jeśli przez 14 lat, co w całej historii ludzkości było zaledwie ziarenkiem piasku, wydarzyło się tak wiele, to było to niesamowite. W 2004 roku, nikt nie słyszał o rzeczach, bez których dzisiaj nie moglibyśmy żyć. To było zdumiewające, naprawdę.

           Podczas gdy dziewczyna grała, wstałem z łóżka, żeby podejść do pielęgniarki.

- Nie wie pani może, kiedy ma się pojawić John? – zapytałem. Chciałem z nim przedyskutować, jak to dalej będzie z Caroline.

- Powinien być za jakąś godzinę – odpowiedziała mi kobieta. Uśmiechnąłem się i wróciłem do rudowłosej. Ona nadal siedziała i ze skupieniem wpatrywała się w ekran. Czekałem tylko aż się wkurzy na tyle, żeby zniszczyć mój telefon. Musiałem go jakoś uratować. Siedzieliśmy tak dobre dwie minut, kiedy dziewczyna położyła telefon na łóżku i oparła się o poduszkę z nadąsaną miną. Cicho się zaśmiałem i usiadłem obok niej.

- Hej, skarbie nie możesz się obrażać, bo ci nie poszło – powiedziałem. Ona się odwróciła w moją stronę i podniosła jedną brew do góry.

- Szło mi świetnie, ale źle kliknęłam – oznajmiła z niezadowoleniem. Nachyliłem się po telefon i kiedy wziąłem go do ręki, oczy wyskoczyły mi z orbit. Przecież ona nie mogła tego dokonać. Uzyskała wynik 100! Przecież to było niemożliwe! Ona z krótko to znała, żeby to zrobić!

- Jak ty to zrobiłaś? – zapytałem, a ona wzruszyła ramionami.

- Normalnie, tak jakoś samo wyszło – powiedziała ze spokojem. Pokręciłem głową i schowałem telefon do kieszeni.

       Co ta dziewczyna jeszcze umiała, żeby mnie zaskoczyć? Od tamtej pory wiedziałem, że chyba nic nie będzie mnie mogło zadziwić.

~*~
Bardzo was przepraszam, że musieliście tak długo czekać! Obiecuję, że już to się nie powtórzy! :D

Następny rozdział pojawi się, w zależności od waszego zainteresowania (czytaj komentarze)