Chapter 2

           Jechałem niespiesznie drogą. Z Londynu do Henley-on-thames było około pół godziny jazdy samochodem. Akurat kolega ze studiów mi go pożyczył, bo nie miałem innego środka transportu. Niestety, nie posiadałem własnego auta, więc był to dla mnie niemały problem. Zegar wskazywał godzinę 16 i zimno dawało się we znaki. Chciałem jak najszybciej dojechać do domu i pójść spać. Byłem potwornie zmęczony po dyżurze. W dodatku potrzebowałem bliskości kogokolwiek.

           Jeszcze tak bardzo nienawidziłem tamtego miejsca, że najchętniej nigdy bym do niego nie wracał. Zostałbym w Londynie i nigdy nie musiał patrzeć na to przeklęte miasto. Miasto pełne ludzi, którzy się ze mnie naśmiewali. Miasta, które ją pochłonęło.

          Wiedziałem, że była to moja obsesja. Nie potrafiłem przestać o niej myśleć. Może i pani Smith miała rację, że bez potrzeby wziąłem całą winę na siebie. Cały czas sądziłem, że to przeze mnie, bo tak było. Mogłem wtedy ją jak prawdziwy gentelman odprowadzić, a nie zostawić. Może by do tego nie doszło.

             Może dlatego zostałem lekarzem. Czułem, że mogę uratować czyjeś życie, dawać ludziom nadzieję. Chciałem czuć się potrzebny, a nie być wiecznie odrzudkiem. I mogłem się jakoś oderwać o obsesyjnym myśleniu o znalezieniu jej. W końcu rzeczywiście minęło 14 lat. To był szmat czasu, ludzie rzadko się po nim odnajdywali. Jednak nie mogłem przestać wierzyć. Nie mogłem.

              Po głowie cały czas krążyły mi słowa listu, który do niej wysłałem balonikiem. Robiłem to co roku w dzień, w który zaginęła.

Witaj Caroline,

Kolejny rok to samo. Czekam, aż przyjdziesz i będziesz znowu wśród ludzi. A może już ze mną jesteś? Może mieszkasz w domu obok mnie? Może tak się zmieniłaś, że cię nie poznałem? A może jesteś na drugim końcu świata, wolna? Nie wiem tego, bo od 14 lat ciebie szukam. Jako mężczyzna powinienem być silny, ale świadomość tego, że jesteś gdzieś tam, a ja nie mogę cię odnaleźć, dołuje mnie. Jeszcze nie mam depresji, ale jestem na najlepszej drodze. Nie chcę ci niczego wypominać, ale chcę, żebyś wróciła. Ta niemoc mnie niszczy. Modlę się codziennie do Boga, żebyś powróciła cała i zdrowa. Czasem myślę, że mogę o tobie…nie myśleć. Jednak każdego poranka, od razu ze mną jesteś. Widzę cię w każdej rudowłosej dziewczynie, którą zobaczę. Jesteś ze mną nierozerwalnie połączona. Dlatego też czuję, że gdzieś tam żyjesz, ale zrób to dla mnie i wróć. Oddam wszystko, żebyś wróciła. Mam nadzieję, że za rok nie będę musiał już ci wysyłać balonika.

Twój,

Harry.

              Jechałem przez las. Było w nim ciemno i ponuro. Nie podobało mi się to. Naprawdę wolno jechałem, bo nie mogłem sobie pozwolić na chwile nieuwagi. Droga wiodła przez serpentynę zakrętów. Nagle zauważyłem kogoś idącego poboczem. Po sylwetce poznałem, że to kobieta. Zatrzymałem natychmiast auto. Było ledwo 10 stopni, a ona była w samych krótkich spodenkach i jakimś starym swetrze. W dodatku trzymała coś w dłoni. Zdziwiłem się, bo w tamtym mieście nie było wcześniej chodzących ulicami pijaków albo coś. Jednak stanowczo potrzebowała pomocy.

      Wyszedłem z samochodu i dopiero wtedy uderzyło we mnie zimno. Nie dziwiłem się wówczas, że ona ledwo trzymała się na nogach.

- Czy nic pani… – zacząłem, ale zamarłem. Dziewczyna odwróciła się w moją stronę. Była wychudzona i blada. Nogi nie mogły utrzymać reszty jej ciała, dlatego się chwiała. Różowy sweter był znoszony i stary. Odsłaniał jej obojczyki, które był ledwo zasłonięte płatem skóry. Jej włosy dosięgały do bioder. Rude włosy. Myślałem, że mam omamy. Jej oczy były…szafirowe. Patrzyłem na nią z niedowierzaniem. Dopiero wtedy spojrzałem na przedmiot, który trzymała w dłoni. Średniej wielkości pluszowy miś. Był stary i nieco zniszczony. Był taki prosty. Dałem jej go przecież.

        To było straszne i piękne. Nie wiedziałem, co poczuję, gdy ją zobaczę. Wtedy wiedziałem, że ktoś ją zniszczył. Moje tętno przyspieszyło, a oddech zrobił to samo. Dziewczyna w pewnym momencie słabo się uśmiechnęła.

- Takiego ciebie sobie wyobrażałam, Harry – wyszeptała i opadła na mnie. Szybko ją złapałem. Boże, ona była taka lekka i zimna. To cud, że jeszcze żyła. Ułożyłem ją na moich kolanach i zacząłem głaskać po głowie.

- Caroline, matko. Musimy jechać do szpitala – wymamrotałem i z nią wstałem. Położyłem ją na siedzeniu i zapiąłem w pasy. W Henley-on-thames był tylko jeden szpital i na szczęście nie był daleko. Odpaliłem silnik i ruszyłem do niego.

                 Nadal nie mogłem uwierzyć, że ona siedziała koło mnie. Ona żyła. To było coś niewyobrażalnego. Na pewno wybuchłbym ze szczęścia, gdyby nie stan w jakim ją znalazłem. Przyrzekłem sobie, że jak tylko znajdę tego kogoś, kto ją porwał, to go rozszarpię.

- Caroline, słyszysz mnie? – zapytałem i potrząsnąłem za jej kolano, które mogło dwa razy zmieścić się w mojej dłoni. Ona spojrzała na mnie nieco nieobecnym wzrokiem.

- Zawsze cię słyszałam. Masz taki piękny głos, wiesz? – majaczyła, ale przynajmniej był z nią kontakt.

- Pić mi się chce – powiedziała. Nie mogłem jej dać jedzenia, bo mogłoby się to skończyć tragicznie, ale wodę mogłem dać. Wyjąłem ze schowka butelkę i jej ją podałem.

- Proszę Caroline – powiedziałem, ale ona nie mogła utrzymać butelki i ją wypuściła. Była aż tak słaba. To mnie przerażało. Trzeba było jak najszybciej udzielić jej pomocy.

- Harry, zimno mi – wyszeptała i skuliła się na siedzeniu. Byłem kompletnie zdezorientowany. Wolałem znaleźć się jak najszybciej w szpitalu. Tam nie miałem jak jej pomóc.

- Zaraz będziemy na miejscu, wytrzymaj jeszcze sekundkę, proszę Caroline – powiedziałem, a dziewczyna lekko pokiwała głową.

- Nie zostawiaj mnie, tak jak ja ciebie. Będziesz przy mnie? – zapytała słabym głosikiem. Głośno westchnąłem. Na mojej twarzy pojawił się niepewny uśmiech. Z trudem powstrzymywałem łzy. Ona tam była. Moje największe marzenie się spełniło. Żyła, a ja musiałem się nią zaopiekować.

- Obiecuję, że będę – przyrzekłem. Caroline starała się uśmiechnąć, ale to było dla niej zbyt wiele. Jakim trzeba być potworem, żeby doprowadzić kogoś do takiego stanu. Widziałem podobnych ludzi na zdjęciach z obozów koncentracyjnych. Nawet nie wiem, czy ona nie wyglądała gorzej.

              Jechałem najszybciej jak tylko zdołałem, nie mogłem jej stracić, a wiedziałem, że jej stan jest krytyczny. Znałem drogę na pamięć. Szybko znalazłem się pod szpitalem. Wysiadłem z samochodu i podszedłem do drzwi od strony Caroline. Otworzyłem je i delikatnie złapałem dziewczynę. Ona była taka krucha.

- Harry, boję się – wyszeptała. Pogłaskałem ją po głowie, żeby się nieco uspokoiła. Była cała roztrzęsiona. Zimno z zewnątrz znowu w nią uderzyło.

- Caroline, skarbie będzie dobrze. Już będzie tylko lepiej. Będę tego pilnował. Nie pozwolę nikomu ciebie skrzywdzić – powiedziałem. Dziewczyna nieco się uspokoiła. Przycisnęła jeszcze do piersi misia. Już wtedy wiedziałem, że musiał być dla niej ważny. Był tak naprawdę jedyną rzeczą, którą miała. Tak przynajmniej sądziłem.

             Wyjąłem ją z samochodu. Cały czas bałem się, że mogę ją połamać. Ta myśl mnie przerażała. Czułem wszystkie jej kości. Miałem ochotę się rozpłakać.

             Cały czas do niej mówiłem. Nie mogła mi odpłynąć. Wbiegłem do środka. Nie było dużego ruchu. Na całe szczęście zobaczyłem Johna Coxa. Był ode mnie dwa lata starszy i pracował tam jako lekarz. On też znał Caroline. Musiał nam pomóc. Podbiegłem do niego, kiedy stał przy jakiś pielęgniarkach.

- Cześć Harry… – zaczął, a potem zobaczył, że trzymam kogoś na rękach. Od razu jego radosną minę zastąpiło przerażenie.

- Juzusie. Isabelle, łóżko! – krzyknął. Kobieta spojrzała na niego zdziwiona.

- Musisz ją zabrać na OIOM. Jest wychudzona i słaba – wyjąkałem chociaż wiedziałem, że dla niego było to oczywiste. John zaczął iść w stronę sali, a ja poszedłem za nim.

- Kto to jest? Co jej się stało? – zaczął pytać. Jakieś pielęgniarki przywiozły łóżko.

- John. To ona – wyszeptałem, a on zamarł.

- To Caroline? – spojrzał na mnie zdziwieniem. Kobiety stały z boku i patrzyły na nas jak na nienormalnych. Trzymałem dziewczynę mocno przyciśniętą do mojego torsu.

- Tak, błagam nie pozwól jej teraz odejść – powiedziałem słabo. John kazał mi ją położyć na łóżku. Podszedłem do niego i delikatnie ułożyłem ją.

- Zaopiekują się tu tobą – wyszeptałem, a ona starała się mnie trzymać za rękę, ale był to dla niej nie lada wysiłek.

- Musimy natychmiast zadzwonić na policję. Trzeba też sprowadzić psychologa. Bardzo dobrego. Proszę powiedzieć, że chodzi o Caroline Cameron – John mówił do jakiejś kobiety. Ja cały czas stałem przy dziewczynie. Zaczęli ją wieźć na oddział.

-Harry musisz tu zaczekać – oznajmił John. Nie miałem zamiaru robić niczego co mogłoby im przeszkodzić w ratowaniu jej. Odszedłem od łóżka. Nagle Caroline usiadła, była przerażona. Oddech jej wyraźnie przyspieszył.

- Nie zostawiaj mnie! Harry, boję się! Boję się! – zaczęła krzyczeć. Natychmiast do niej wróciłem. Złapałem ją za rękę i przyciągnąłem do piersi. Zacząłem głaskać ją po plecach, a raczej po kręgach, które czułem. Ona była taka słaba i zagubiona. W moich oczach pojawiły się łzy. Kilka z nich zaczęło płynąć po moich policzkach. Obiecałem sobie, że nie będę znowu ryczeć, ale to było silniejsze. Odwróciłem się w stronę Johna. On też ledwo się trzymał, a kobieta obok niego powstrzymywała się od płaczu.

- Mogę z nią być? – zapytałem. John głośno westchnął i zamknął oczy.

- Nie ma problemu. Jeśli tylko czuje się bezpiecznie – powiedział spokojnie. Ułożyłem głowę Caroline na miękkiej poduszce. Nadal trzymałem ją za rękę.

- Będzie dobrze. Już cię nie zostawię. Będę przy tobie cały czas. – Starłem się, żeby chociaż trochę czuła się dobrze.

             Znowu zaczęliśmy iść w stronę oddziału. John w międzyczasie sprawdzał jej funkcje życiowe.

- Jest potwornie zimna – stwierdził z przerażeniem.

- Znalazłem ją na drodze. Ledwo mogła ustać – powiedziałem.

- Nie dziwię się – przytaknął mężczyzna.

            Wjechaliśmy na oddział.

- Wytłumacz jej co się z nią stanie. Podamy jej leki i może uśnie – rzucił szybko.

- Dlaczego? – zapytałem. Nie rozumiałem do końca jego działań. Mój mózg kompletnie się wyłączył.

- Zaginęła gdy miała 10 lat. W dodatku przez 14 lat dużo się zmieniło, może się bać otoczenia, bo jest jej obce – powiedział. Czemu od razu o tym nie pomyślałem? Mogła czuć się jak na jakiejś innej planecie.

         Ktoś podsunął krzesełko do jej łóżka. Usiadłem na nim i zacząłem ją masować po dłoni. Nie zwracałem na ludzi, którzy kręcili się wokół nas. Najważniejsza była ona.

- Caroline, zaraz ci podłączą kroplówkę i parę innych rzeczy. Nie musisz się ich bać, one ci pomogą. Możesz zaraz zasnąć, bo leki muszą jak najbardziej uśmierzyć ból – mówiłem do niej powoli i spokojnie. Ona wpatrywała się we mnie swoimi pięknymi szafirowymi oczyma. Słuchała uważnie. Nadal trzymała przy piersi misia.

- Nie muszę się już niczego bać? – zapytała. Ja westchnąłem.

- Jesteś bezpieczna. Już nikt nigdy cię nie skrzywdzi. Będę cię pilnował. Teraz będzie już dobrze – wyszeptałem. Pielęgniarki popodpinały ją już do wszystkiego. Jedna z nich dała jej środki uspokajające.

- Zaopiekuj się nim – mówiąc wskazała na misia. – Przypominał mi o tobie. Zaopiekuj się nim i mną – powiedziała i zaczęła powoli odpływać.

- Oczywiście – wyszeptałem i ucałowałem ją w dłoń, która była zimna jak lód.

- Chyba się już nie boję, bo mnie ochronisz – odparła słabo i zasnęła.

~*~

Przed wami właśnie 2 rozdział! Akcja rozwija się szybko, więc mam nadzieję, że wam się spodoba ;)
Przepraszam was wszystkich, ze nie odpowiedziałam na wasze komentarze, postaram się to poprawić :*

Następny rozdział pojawi się, w zależności od waszego zainteresowania (czytaj komentarze)